Louis Kühnhold: Erzählungen vom Oberharz in Oberharzer Mundart – Heft 2 unkorrigiert | |
|
Do kam all wieder ä annerer gedrunge.
Aengstlich wursch nu Jeden zu Sinn,
Aener drängte haar, d’r Annere hin,
D’rzwischen erklang wieder von dar Seit
Jetzt huß nu in dann Getimmel:
„Dis is sicher ä Zääng[1] von Himmel!“
Doch schließlich wursch nu doch noch klaar
Wos dos Gereisch[2] gewasen war.
„Kinnersch[3], ich warsch, ich kunnte mich nett halt’n,
Wie dar Bruder do su aufgemuckt
Hob ich innewennig mich beguckt.
Mei Schnarring[4] hot heit dos Gute gebracht
Lott mant sein, wänn ich a geschtäärt,
M’r hot zum wenigst’n nischt mee gehäärt.“ —
Nu kam dänn ower Fastloomd aan,
Doch frehliche Schtimmung broch sich nett Bahn,
Ging Jeder dann Tog nog d’r Karrig[5] a hin;
Un Manniger schproch zum Himmel gewänd:
„Gott gaa, daß disse Zeit gut änd’[6]!“
Nu kam dar Tog angerickt
Un die Zeit, wu die Wahl ereff’nt wur,
Hatte verkinnigt all de schtätische Uhr.
Anmerkungen (Wikisource)
- ↑ Falsches Anführungszeichen weggelassen
Louis Kühnhold: Erzählungen vom Oberharz in Oberharzer Mundart – Heft 2. Im Selbstverlag des Herausgebers, Sankt Andreasberg 1887, Seite 36. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Erz%C3%A4hlungen_vom_Oberharz_in_Oberharzer_Mundart_von_Louis_K%C3%BChnhold_%E2%80%93_Heft_2.pdf/9&oldid=- (Version vom 29.10.2023)