Un guckte derbei rundimmedim[1]
Un soog derbei su mannich Gesicht,
Wos ich frieher hatte nett zu sahn gekricht.
Verschreckt guckten sich Alle aan
Gewiß hatte sich Käner gedacht,
Daß ich se besuchte mool im Schacht.
„Ower Jung“ ruffte Aener aus ihrer Mitt’,
„Du thust ower än gewogten Schritt,
Su ward’s Dier gewiß nett krumm genumme.
’s ward Jeder saan frank un frei:
’s is Interesse vor d’r Barkmanneleit[3][WS 1].
Doch kumm un setz Dich, ruh Dich aus
„Guckt hin“ schprooch’r wätt’r un guckte zur Seit,
„Nu freegt ne salver haar kännt die Zeit,
Wu mier in dan friehern Jahr’n,
Zusamme haan d’n Schacht gefahr’n.
Un machten uns wenig Sorring,
Bis daß nu in äner Nacht,
Dos Unwatter wuur gebracht!“
„Kammeraden“ sate ich „lott d’n Muth nett sinken,
Do darf ä Harzer nett verzoong,
Dänn eftersch all noog triem[5] Toong,
Anmerkungen (Wikisource)
- ↑ fehlender Buchstabe
Louis Kühnhold: Erzählungen vom Oberharz in Oberharzer Mundart – Heft 10. Im Selbstverlag des Herausgebers, Sankt Andreasberg 1896, Seite 5. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Erz%C3%A4hlungen_vom_Oberharz_in_Oberharzer_Mundart_von_Louis_K%C3%BChnhold_%E2%80%93_Heft_10.pdf/6&oldid=- (Version vom 2.1.2019)