Zum Inhalt springen

Seite:Dresdner Geschichtsblätter Vierter Band.pdf/85

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

Das Verfahren war folgendes. Der Markgraf lud eine Anzahl vertrauenswürdige Leute aus der Gegend, darunter solche aus Potschappel, Döhlen, Kaitz, Ostra, Plauen u. a., vor sich, ließ sie schwören, daß sie die Besitzungen der Kirche und der Markgrafschaft in jenem Grenzgebiet nach bestem Wissen sondern wollten, und schickte sie mit zweien seiner Ritter als Sendboten zur Untersuchung der Sache an Ort und Stelle. Diese Sachkundigen bezeugten unter ihrem Eide, daß alles Gebiet von der Quelle des Zauckeroder Baches bis zu seiner Mündung in die Weißeritz und diese entlang bis zu ihrer Mündung in die Elbe zum Gebiet der Meißner Kirche gehöre. Nach dieser Beschreibung ist anzunehmen, daß die Burg Thorun in dem Knie zwischen Weißeritz und Zauckeroder Bach, also wahrscheinlich auf dem Pesterwitzer Burgberge lag, wo eine Befestigung in der Tat die Gegend weithin zu beherrschen vermochte. Auf Grund der Zeugenaussagen entschied der Markgraf, daß die Burg innerhalb der angegebenen Grenzen der kirchlichen Besitzungen liege. Er befahl sie zu zerstören; daß niemand sie wieder aufbaue, dafür werde der Bischof bei Strafe der Exkommunikation, er selbst bei Gefahr der Sache und der Person besorgt sein. Als Zeugen bei der Beurkundung dieses Entscheids werden einerseits der Bischof und die Meißner Kapitelsherren, andererseits der Sohn des Burggrafen von Donin, sowie zahlreiche markgräfliche Vasallen und Hofbeamte, insgesamt 52 Personen aufgeführt, darunter auch einer von Zehmen (Fridericus de Cemin), einer von Erdmannsdorf (Wernherus de Ertmaresdorf) und einer von Zeschau (Bernhardus de Sessov), deren Geschlechtsnamen hier zum ersten Male urkundlich genannt werden. Die Urkunde, der das leider nicht mehr ganz unbeschädigt erhaltene wächserne Reitersiegel des Markgrafen mit der Umschrift: TEODERICVS · DEI · GRĀ · MARCHIO · MISNENSIS angehängt ist, wird im Königl. Hauptstaatsarchiv aufbewahrt. Sie lautet:

In nomine sanctae et individuae trinitatis. Tidericus dei gratia Misnensis marchio omnibus Christi fidelibus, ad quos praesens pagina pervenerit, certa tenere et incerta dimittere. Cum omnium habere memoriam et in his quae gesta sunt in nullo deviare divinum sit potius quam humanum, idcirco ne praesentium posteritas dubitare valeat in futurum, quae inter ecclesiam Misnensem et Henricum burcgravium de Donin arbitrati fuimus, hoc sigilli nostri munimine roborato duximus referendum. Notum sit itaque tam praesentibus quam futuris, quod cum causa, quae inter dominum Tidericum Misnensem episcopum et capitulum suum ex una parte, et Henricum dictum ex altera vertebatur super quodam castello quod Thorun vocabatur, quod quidem castellum praefati episcopus et canonici Misnenses asserebant memoratum Henricum in bonis Misnensis ecclesiae de novo contra iustitiam posuisse, et per hoc bona ipsius ecclesiae destruxisse, homines afflixisse et novas et indebitas exactiones et onera rusticis ecclesiae indixisse, diutius ventilata finem debitum non fuisset sortita: placuit partibus memoratis ipsam causam nobis committere arbitrio decidendam, hinc inde in manu nostra fide data promittentibus, quod quicquid de causa ipsa arbitraremur, firmum tenerent et ratum et nulla umquam fraude vel astutia violarent. Nos igitur deum habentes prae oculis et utriusque partis iustitiam integram conservare volentes, de conscientia, consensu et voluntate ambarum partium hos viros bonae opinionis et famae de ipso confinio Berchtoldum et Tidericum de Potshapel, Henricum de Lutiz, Fridericum et Bertoldum Karaz fratres, Reinoldum de Grimme et Hugonem fratrem eius, Wolfangum Sholc, Arnoldum de Dolen, Buchardum de Kiz, Ottonem Riman, Timonem, Henricum Hildan, Tidericum de Komeram, Jordanum, Herbordum de Oztrov, Hermannum de Worganewiz, Hildebrandum de Gonpitz et alios quam plures, Johannem de Plawen, Brunzlaum et Petrum fratres ad praesentiam nostram venire fecimus et iurare, quod amore, timore, odio, pretio et precibus praetermissis bona fide et absque omni fraude distinguerent bona ecclesiae Misnensis et marchiae Misnensis sita in illo confinio. Hoc autem ideo fieri praecepimus, quia dictus burcgravius constanter asserebat, quod praefatum castellum in bonis marchiae et non ecclesiae fundaverat, unde ad nos et non ad ipsam ecclesiam dictum castellum pertinere dicebat, nominando nos auctorem et warandum suum, ubicumque et quandocumque conveniebatur de castello saepius memorato. Quos quidem viros iuratos cum nostris nuntiis nobilibus viris Erkenberto burcgravio de Dewin et Erkenboldo de Grizlav ad locum misimus, de quo quaestio vertebatur. Praenominati igitur viri bona ecclesiae et marchiae coram ipsis nuntiis limitantes, sub religione sacramenti hoc veraciter affirmabant, quod omnia a capite rivuli Zuchewidre usque ad finem descensus ipsius in flumen Bistrice et inde usque ad finem descensus ipsius Bistrice in Albiam contenta Misnensi ecclesiae attinerent. Reversi ergo cum nuntiis nostris distinctionem quam fecerant in nostra sunt praesentia protestati. Nos autem habito consilio plurimorum ibidem fuimus arbitrati, quod dictum castellum cum aliis contentis intra limites memoratos Misnensis essent ecclesiae. Castellum etiam destrui iussimus, et ne

Empfohlene Zitierweise:
Dr. Otto Richter (Hrsg.): Dresdner Geschichtsblätter Band 4 (1905 bis 1908). Wilhelm Baensch Dresden, Dresden 1905 bis 1908, Seite 82. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Dresdner_Geschichtsbl%C3%A4tter_Vierter_Band.pdf/85&oldid=- (Version vom 6.2.2025)