Die Mutter am Christ-Abend (Hebel, 1803)
Siehe auch: Die Mutter am Christ-Abend (Werkausgabe 1834) |
Er schloft, er schloft! Do lit er, wie ne Grof!
Du lieben Engel, was i bitt,
by Lib und Lebe verwach mer nit,
Gott gits de Siinen im Schlof!
Di Mutter goht mit stillem Tritt,
sie goht mit zartem Mutter-Sinn,
und holt e Baum im Chämmerli d’inn.
Was henki der denn dra?
ne Gitzeli, ne Mummeli
und Blüemli wiiß und roth und gel,
alles vo süessem Zucker-Mehl.
’s isch gnueg, du Mutter-Herz,
Gib’s sparsem, wie der liebi Gott,
er helset nit alli Tag Zucker-Brod.
Jez Rümmechrüsliger her,
die allerschönste, woni ha,
Wer het sie schöner, wer?
’s isch wohr, es isch e Pracht,
was so en Oepfel lacht;
und isch der Zucker-Beck e Ma,
Der lieb Gott het en gmacht.
Was hani echt no meh?
Ne Fazenetli wiiß und roth,
und das eis vo de schöne.
biwahr di Gott, biwahr di Gott!
Und was isch meh do inn?
ne Büechli, Chind! ’s isch au no di;
i leg der schöni Helgeli dri,
Jez chönnti, traui, goh;
es fehlt nüt meh zum Gute –
Potz tausig, no ne Ruthe!
Do isch sie scho, do isch sie scho!
’s cha sy, sie haut der ’s Vüdeli wund;
doch witt nit anderst, sen ischs der gsund,
de muesch nit, wenn d’ nit witt.
Und willschs nit anderst ha,
Doch Muetter-Liebe isch zart und frumm,
sie windet rothi Bendeli dri,
und macht e Letschli dra.
Jez wär er usstaffirt,
und wenn bis früeih der Tag verwacht,
het ’s Wienecht-Chindli alles gmacht.
De nimmschs und danksch mer’s nit;
Drum weisch nit, wer ders git;
und schmekts der numme, sen ischs scho gut.
Bym Bluest, der Wächter rüeft
scho Oelfi! Wie doch d’ Zit verrinnt,
und wie me si vertieft,
Jez, bhütdi Gott der Her!
en anderi Cheri mehr!
Der heilig Christ isch hinecht cho,
het Chindes Fleisch und Blut ag’no;