achter an, un Laitnant Wacker achter an; Laitnant van de Cumpani lêg dâ as de Pogg’ in Mânschîn. As wi âvers in de Kök kâm’, so fallen Schöttel un Schâpen, Töller un Grâpen, Lüchter un Sêlpött, Schûmkellen un Kastrullen, kort, all’ dat hêle Tinntüg un Missingtüg, wat in de Kök was, mit ’n ungehairen Mirakel un Spektakel in ênen Dutt tohôp, un husch! hett se de leidige Got-sî-bî-uns tom Schofssteen henût.
Ik füll dâl as ’n Klâv’ Holt un sêd’: du gerechter, du allmechtiger Got, wat hêt dat, wat bedüd’ dat un wôtô schal dat? Laitnant Wacker füll üm un krach kramphaftige Vertreckungen: Laitnant van de Cumpani lag dâ un rallög’. So blaffen wi all’ drê as dôdige Minschen liggen, bet min olle Liesch mit de Näg’ nôg’n na Hûs kêm’, un uns all’ drê ’n Ammer Wâter över’n Kopp göt!
Wat harr wi davan?
Laitnant Wacker krach dat Plackenfêber; Laitnant van de Cumpani harr dat hitzige Fûlfêber un kêm nâ ’t Alhûs; un mi hett sît de Tît de böse Döst to fâten. Mîn oll Lîesch kêm âvers am allerslimmsten weg, denn dat Minsch krêg vör Schreck de gêle Sucht, un hett se noch bet up hüt un dissen Dach.
Un wenn disse Geschicht’ nich wâr is, sal mi êwig un drê Dâg’ de Dübel hâlen.“
Ernst Deecke: Lübische Geschichten und Sagen. Carl Boldemann, Lübeck 1852, Seite 386. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Luebische_Geschichten_und_Sagen.djvu/392&oldid=- (Version vom 1.8.2018)
