Drim blickte ängstlich Jung un Alt,
Dänn obgleich in d’r Aard[2] ward nett geschuunt[3],
Su waarnse[4] doch dis nett gewuhnt.
Mit Seifzen, Schluchzen und mit Klaan[5],
Brooch ä Tog[6] nong Annern aan.
Doch log d’r Schnee in grußen Mass’n.
Daß fast sugaar manniches Haus,
Kaum guckte aus d’n Schnee noch raus.
D’r Schneeflug kreeg gaar käne Bahn,
Nu waarsch[7] mool wieder su Tog,
Daß m’r ängstlich dan Watt’r zusoog.
Un gerood waarsch gewiß gemacht,
Dasses verbei waar mit d’r Arbt im Schacht.
Trotz grußer Kellt im blusen Kopp,
Un ruffte laut mit frädiger Schtimm:
„Paßt auf, ’s gitt mit Rähne im!“
„Nu lott mant Alles schtiehn[8] und lieng,
„Nu horrich“ hußes nu von All’n,
Wänns rähne soll su muss’r doch fall’n!“
„Un dänn“ fruug äne Fra[9] nu wichtig:
„Gittt dänn Deiner a wull richtig?
Daar hot’s all eftersch falsch gemacht!“
Anmerkungen (Wikisource)
Louis Kühnhold: Erzählungen vom Oberharz in Oberharzer Mundart – Heft 9. Im Selbstverlag des Herausgebers, Sankt Andreasberg 1896, Seite 24. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Erz%C3%A4hlungen_vom_Oberharz_in_Oberharzer_Mundart_von_Louis_K%C3%BChnhold_%E2%80%93_Heft_9.pdf/25&oldid=- (Version vom 19.11.2017)