|
Verschiedene: Codex diplomaticus Anhaltinus/Band 5 |
|
|
Bericht über die Streitigkeiten des Marienklosters zu Aschersleben mit den Fürsten Otto I und Heinrich III von Anhalt bezüglich der Pfarrei der S. Stefanskirche zu Aschersleben. (Verfasst um 1310.)
Ad multorum instanciam descripsi, quantum Deo iuvante potui, qualiter divina Providentia parrochia sancti Stephani nobis stt applicata et diversas causas, que ver- tebantur inter dominum Ottonem comitem et fratrem eius dominum Heinricum', cano- nicum maiorem in Magdeburg, et prepositum nostrum post collationem parrochie factam. Tempore illo dominus Otto comes et prineeps egregius, misericordia motus, paupertatem nostram cupiens iuvare, ut principalem magnificentiam eius deeuit, concessit* parroehyam sancti Stephani preposito nostro Heinrico1, plebano in Helpede, ad manus ecclesie no- stre, quam ipse refutans tali forma suseipere renuit*, quia vir bene tritus erat et in omni iure peritus. Tunc dominus Otto comes, a sapiehtibus viris et religiosis hac de causa expeditus, donavit ei iterato parrochiam et iuste et rite cum omnibus attinentiis suis et dedit nobis ius patronatus cum omni iure iiij0 Kalendas Octobris4 ob honorem alme Christofere virginis Marie et pro remedio anime sue ac predecessorum suorum, filio suo Ottone presente et consentiente. Quo facto prepositus noster iussu domini Ottonis comitis perrexit ad Heinricum' comitem fratrem suum, canonicum maioris eccle- sie in Magdeburg, qui curam tenuit dicte ecclesie sancti Stephani, rogabat eum, quod curam resignat animarum. Qui voto eius benigne annuens curatorie resignavit et sup- plicavit litten» sua pro domino arehydiacono, ut eum decoraret cura animarum. Erat vero archidiaconus in Brandeburch in episcopum electus4, quem prosecutus est illic, exhybens ei litteras a domino Heinrico1 sibi missas, quibus perspectis et perlectis eo congaudens amieuit eum cura animarum. Post hec facta est petitio domini Ottonis co- mitis ad nos d marcis, quam petitionem ad effectum perducere nequivimus nec voluimus, preposito nostro pro nobis respondente, quod omnia bona nostra in tantum non con- starent, quod petitionem illam persolvere valeremus. Quod cum ad audientiam eius pervenisset, furore nimio inflammatus, sperans nos virginiali more ininis flecti8, iussit nobis auferri omnia pecora nostra in possessione nostra in Wilsleve et statuit ea in nidos1, ubi fame perierunt et ad usus hominum non venerunt. Nos igitur ea pro modica pe- cunia 8 redemissemus9, si ea eximere voluissemus. Maluimus vero dampnum perpeti temporale quam ineurrere anime periculum perpetuale. Post varias igitur vexationes prebuimus ei resignare parroehyam, si hec esset causa, pro qua tan tarn a nobis pecu- niam exigeret. Ad hec ita respondens ait: ,Non est miebi opus parrochia, quia non sum ordinatus, ad officium deiectatus.' Tandem precaria illa super J. C. devoluta est, promittens nobis Semper nos esse a dominio suo liberos, si precarie eius acqui- esceremus. Hec provisores nostri audientes ea ad nos detulerunt. Nos vero interdixi- mus eis dure, ne sponsionem facerent, dicentes, si facerent, quod cum uno denario eos solvere nollemus; postea misimus pro consulibus et ministerialibus domini comitis, ro- gantes eos, ut fidem nobis adhyberent in premissis. Hec audiens comes iratus nimium minatus est consulibus ita dure, quod pro redimenda iura et bona dederunt c marcas. Nos autem teste Domino numquam eis denarium reddidimus, tenaci memoria illud beate
Verschiedene: Codex diplomaticus Anhaltinus. Fünfter Theil. 1380-1400.. Dessau: Emil Barth, 1881, Seite 370. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_5_370.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
