singulis duos choros annone cuiuslibet, videlicet tritici, siliginis, ordei et avene, pro viginti marcis Stendaligensis argenti eisdem decano et capitulo vendidimus, quam quidem
pecuniam nos ab eis recepisse et solutam nobis integraliter fuisse recognoscimus per
presentes, quam etiam in usum ecclesie nostre convertimus evidentem, videlicet in solutionem debitorum, quam pro castro et oppido in Alsleve cum eorundem pertinentiis facere tenebamur. Tradidimus etiam decano et capitulo predictis possessionem corporalem
predictorum mansorum proprietatis titulo perpetuo possidendam, promittentes eisdem
nomine nostro et capituli nostri facere de premissis legitimam warandyam, si opus fuerit et quandocunque super eo fuerimus requisiti. In cuius rei testimonium et consensum nos archiepiscopus nosque Gevehardus prepositus, Heidenricus decanus totumque
capitulum ecclesie Magdeburgensis presentes litteras sigillis nostris appensis fecimus
fideliter communiri. Testes huius rei sunt: domini prepositus et decanus predicti, Otto
de Brezna thesaurarius, Gevehardus de Lindowe celerarius, Bernardus de Beliz scolasticus, Albertus filius domini ducis Brunswikcensis prepositus sancti Nicolai, Hinricus de
Nygrip cantor, canonici maioris, item Johannes decanus, Albertus de Alvensleve, Thidericus de Eylcleve thesaurarius Hermannus Cruse, Fredericus de Redere, Albertus de
Ursleve celerarius, magister Thidericus de Dasle scolasticus, canonici sancti Nicolai
ecclesiarum Magdeburgensium predictarum; item Otto de Valkensten; comes sororius
noster, Borchardus de Scraplowe germanus noster senior, Anno de Heymborch, Cono
Slichtighe, Conradus de Beliz, Luderus de Nendorp milites, nostri fideles, et quam plures
alii fide digni.
Datum Magdeborch, anno Domini millesimo ccco.xvjo, feria sexta proxima ante diem beate Katerine virginis.
1316. November 20. Graf Bernhard II von Anhalt stellt dem Erzbischofe Burchard III über die Belehnung mit dem Drostenamte des Erzstiftes sowie mit der Vogtei über Harzgerode, den Magdeburger Lehen und dem Schlosse zu Nienburg einen Lehnsrevers aus.
Wie von der gnade Goddes greve Bernard von Anhald bekennet in disseme ieghenwordigen breve und don witlik alle den, die on seen odir horen, dat unse erbar here erczbiscop Borghard von Magdeborch durch sinen guden willen to frommen sime goddeshuse uns to lehne gelegen hefft dat drozsetambecht des stichts von Magdeborch an nuth und an ghelde und mit alle deme rechte, als et use vedder greve Otto von Anhalt, dem God gnedich sie, hadde von em und sineme stichte, ane wat to Drenleve tohort an velde und an dorpe. Hirenboven uns to leve und to eren hefft uns unse vorbenomede1 here gelegin de vogedyge to Hazsckerode und uppe deme walde, und wat gudes desilve unse veddir greve Otto von deme goddeshuse to Magdeborch hadde over dat stichte to Nigenborch, wur dat leghe. Darto wat unse here odir sin goddeshus von
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 3., Dessau: Emil Barth, 1877, Seite 209. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_3_209.jpg&oldid=- (Version vom 22.6.2023)